Ay

“Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak”
“Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlâl;”

Ay yüzlüm bu şiir sana…

Bir oradan bir buradan, bir kararda kalmadan;
Aşkın içinde aşkı yazacağım.
Ben “ben” olmam sen olmadan…

Cezalar geçici, insan ebedi.
Ödenen bedelin hesabı sorulmaz.

Şimdi yol açık, yola çık…

Hep beraber;
Bir insan bir insanlık değil mi?
O halde hepimiz bir
Bir de bin de bir
Biz de bir
Ben de bir
Her şeyin aslı bir.

Bizi kesmez küçük hedefler...
Yandık, kavrulduk; sıyrıldık her şeyden.
Sen ne zırvalıyorsun kardeşim?
Ne ile korkutuyorsun?
Köhne kutsalın bize işlemez.
“Yırttık” diyorum, anlasana.
Hadi sen de çıkar şu kafanı kumdan,
Kıçın zaten açıkta…

Şimdi ben kendimleyim…

Kaşlarını sevdiğim,
Bana beni göster;
Gül yüzünü bana ver.

Ahmet Bektaş

*Mehmet Akif Ersoy
Şafak:Güneş doğmadan az önce beliren aydınlık.
İzmihlal: yıkılma, çökme.