desem ki;

bıraktım gözlerine

bir çocuğun tazeliğinde,

dingin,

yumuşak,

Ürkek ama içten gülüşlerimi...





bir sonbahar ki yağmursuz okşamalarda,

toprağa dönüş gibi sessiz,

susuz bedenim, ıskalanmış,

ötelenmiş bütün bir ömre sığdı mı?







desem ki;

buz kesiği şafaklarımın kırılganlığı

doygun yumuşaklıkta yitirdi sert arayışları,

yılkılarında çekip giden anılar misali,

ilk öpüş gibi ilk dokunuştu kelimeler..

sen sonsuzluk,

ben başlangıçsız nokta

Güneşli güne özlem gibiydi aşk...







deli kasırga gecelerimin,

kor ateşte kükreyişi,

kadifemsi yumuşaklıkta kaldı,

yüreğimin ortasına vuran

incecik ürkek dokunuşlarla...







desem ki;

titrek ışıklı yorgun akşamlarda

üzerime gelen o çıldırmış yalnızlığımda

sığınmak istedikçe sana,

farkımdasızlığımın prangaları dolaşıyordu ayaklarıma,

sana gelen yollar uzuyordu kan revan...







oysa

bilmiyordun ki,

ruhumda,

yumuşacık sevdaca...

kulak memesi kıvamında aşk,

uzak,

ırak,

doygun,

varla yok arası,

sımsıcak...





şimdi sana,

desem ki;

Bıraktım avuçlarına

bir çocuğun tazeliğinde,

arzularımı,

sebepsiz,dingin,

yumuşak...









alırmısın...?









fügen

İzmir



16.10.2010



00.30