Sırtına yağmur;
Yüreğine işlenen bir yalnızlığı vardı
Cebinde,
Kalbinde düşürdüğü sevdiğini
Düşündüğü bir andı
Mavi şimşekler çakarken
Kendine gelir gibi oldu
Fakat gök gürültüsüyle uyanmıştı
Renkli düşlerinden

Ayakkabısının teki tabanından delikti,
İşte oradan soğuk/su yüreğine işlerdi
Sevdiği yanında olsaydı gık bile demezdi!
Gene diyemedi…
Çünkü sessiz haykırışlarla
bir yere varılmayacağını da bilirdi
Gürültülü kalabalıklar,
Vicdanı kesikler çokça vardı
Aymazdı. Kim duyar?

Fakat kendi sade ülkesinde mutluydu da
Yürüdü gitti bir tümseğe oturdu
Islak çamur demeden
O tümsek altında birileri olmalıydı ki!
Seslendi:
“Kalk üstümden, başka tünecek yer bulamadın mı?”
Bulsaydı oturur muydu?
Bu kışta bu çamurda
Cemo:
“Ben mi istemiştim bu hayata düşmeyi?

İki çocuk gülüşerek yanında geçerlerken:
“Bak, bizim deli Cemo!
Kendi kendine konuşur gider."

Cemo, delikanlı adamdı, iyilikseverdi…
Vere vere bittirmişti
Hem servetini hem de yüreğini
Kimi parasını kimi de yüreğini çalmıştı
Kargalaşan cinnetsel bir ortamda
Yalnız bir başına kalan
Cemo’nun yaşam hikâyesidir:

Yağmur yağıyordu, ölüm takılıyordu
Kentin en büyük caddelerin birinde
Cemo, gene düşlerine dalmıştı…
Apansız dört kanatlı bir araba!
Aldı sürdü önüne metrelerce
Önce iki parçaya bölündü
Sonra bin parça kan ile kapandı gözleri


_Neden suçsuz iken ölen o?

O gün bugündür iki şey görürüm
Varlıklı naaşların ardında palazlanan binlercesi…
Cem o’nun ardında bir imam ve dört omuzdaş!

İliğin kurusun be hayat
Al doya doya paylaştır ikiyüzünü
Kimine bereketli güleçliğinle
Kimine de sonsuz ızdıraplarınla…




H.R/2011@