En güzeliyle yaratılmış dünyayı
en kötüye çevrilmiş zaman dilimlerinde tanıdım.
Önlüğüm soluk,yakalığım yırtık başladım eğitime...
Yarınları hiç öğretmediler...

Köy gecelerinde
gaz lambası aydınlığında
bilinçsizliğim gizlenirdi ders çalıştığım defterimin uç kenarlarındaki kıvrıklarına...
Ekmek sofralarında tamamlardım ödevimi
Sınıfımızda odunlu sobalar vardı
Odunsuz gidemezdik
Dayak yiyemezdik...

İlkokulu bitirmek kurtuluştu
Vizesiydi gurbet şehirlerine atılmanın...
En yüksek notla bitirip okulu
28 nolu koltuğuna oturup bir otobüsün
Yeni bir dünyaya açtım gözlerimi ülkemin başkentinde...

Ülkemin başkenti deyince ilk aklıma gelen Anıt Kabir’di
Lakin ben gidemedim...
Bütün varlığım çıraklığını yaptığım patronumun ellerindeydi...
O kadar güçlüydü ki o ellerin parmağı
Şefkat yoksulu avuç içlerinde tanıdım ilk ezilmeyi...

Merhama dedim
Anadolu işçilerine yaptırılmış kaldırımlara...
İki taşın arasında kaçak büyümüş kır çiçeği aldı ilk selamımı!...
İlk selamda ilk yolu vuruldu yüreğime sevdanın
Akşamı akşam bildim,sabahı sabah...
Geceler bana düştü.
Kirpiklerime indiler en uzak yıldızlar...

Bu hikayenin uzunluğuna biliyorum yürüyemiyeceğini
Ben katıksız,ben yüreği hayatın tüm olumsuz yamaçlarından vurgun yemiş adamım
Sevdanın soluk önlüğü asılı yüreğimde
Yakalığım yırtık
Ama yarınım belirsizliğiğin acımasız çarklarından kurtulmuş
Gözlerim var artık
Karanlık var yerle bir olmuş...

22.01.2011
Gebze-Kocaeli