/Beni
Sol omzundan geçen
Işık huzmesi sanma sevgilim…/



Beni
Yolların gölgelere göz kırpan asfalt kırıklarında
Kimsenin görmediği dikenli otların tek tanıdık yüzü
Ve toprak ananın ufalandıkça büyüdüğü ellerinden
Öpen
Öpen…
Rüzgâr san…



Ki
Tüm ağaçların gövdelerinde kabuğum!
Kozayım kelebeklere tırtıl tırtıl!...
Bir iç nefesim yokluğun en iğne ucundan…



San beni sevgilim
Çok hafif yazan bir kalemin mürekkebinden iç gömleğim
Rengi mütemadiyen seni çalan
Hep ‘mi’den başlayan sebepsizce…



Düşün ki
Az önce
Yanından geçtiğin çocuğun dağınık saçları bendim.
Bakışına takılan daldaki güvercindim.
Uzaktan sesini duyduğun tren düdüğünde bile
Sana seslendim.
İnsan onuru davanla okuyup
Masaya bıraktığın gazetenin kupürüydüm belki de…





’Sevgilim’
Adının yerine
Bir türlü dilimin koyamadığı bu kelime;

Çiçek desem tohumu yok
Çocuk desem yaşı hiç büyümemiş
Bahçe desem üstünde bitenden habersiz
Renk desem sanki ışık yüzü görmemiş
Emek desem terini tatmamış gözleri...




Doymuyorsa gönlün özlemi
Kıvrılsa da kirpiğine

Sevdalımsın...

bundan böyle...