Hangi piyano tuşlarını tutabilir ki
Bu eşsiz melodinin sesine
Notaları seni yazıyor…



Fotoğraf olsan görünce
Ağaç olsan köklerini toplarsın gövdene
Gelirsin.
Bulut olsan küme küme yağarsın
Ne kucağım
Ne gözümün ummanı doyar
Ne elim
Ne avcum
Lime lime dökülmeden
Her damlanla…



Bir dudak izi payım.
Hiç, apansız tutuşun oldu mu ki elimi?
Ya da göğsünün kokusunu alan nefesimin
Değmediği burnuma
Hiç oldu mu ki!...



Ben sesinin susuşlarına öldürürken Ankaları
Ölü bilirken;
Gözlerimden bu kadar çok havalanabileceklerini
Nasıl bilebilirdim
Uçmaktan habersiz…



Bütün küpler patlıyor aynı anda
Kırıklarıyla sulara boğuluyor gece
Kendimde hissedip seni
Göremedikçe.
Anla!
Bebekler ağlamadan susmaz ki!...


Bu sesle
Tüm gökyüzü
Tüm evler kimsesiz
Tüm pencereler öksüz ve yetim bakıyor
Hepsi de bana bakıyor!
Yakıyor canımı bu fotoğraf yaşam
Ve gerçeği ıslak olan gözyaşlarım
Akıyor…



Tüm kâğıtları ağaçlara astım
Geceyi aydınlatmadı beyaz olsa da tül ve perde
Birkaç ölgün ışık da
Yazdırmak istemedi milyonlarca kilometre uzaktaki güneşleri…



Bir hayal işte
Duvardan geçiveren
Bir de tutabilsem
Şöyle “sar!” desem kollarıma
-Sar kıyısından köşesinden
-Tadı gelsin dudak çevresinin!…
Gözleri bana bakıyor mu
Gözleri
En değerli varlığı bedenimin
Onu almamışsam üzerime
Takmamışsam çehreme
Yaşadım mı derim?
Bana “ben” mi derim!...



Bir güvercin uçar bazen
Tutmaya bakamam
Çırpıntısında gıdıklanır diz kapaklarım
Sanki yuvalarını özlemişler gibi
Sanki döne döne konmak isterlermiş gibi ellerime…



Ben hiç yüzümü
Dağ yoncalarında gezdirmedim
Ne yeşerdiler yanaklarımda
Ne de yanaklarımdakine çiğ dedim
Omzunda erdim yeşilin toprağa yaşam rengine
Varsın
Ömrümce olsun
Boyun borcu anlıma, tenin…



Susulu bir zaman
Zamanlar bekliyor işte yeniden akmaya
Yok!
Çözüm yok
Mümkünü yok!
Öpmeden olmaz yâri…



Gözlerinde kirpikleri buldu mu birbirini
Sözde uyurken yüzü
Ben onu tilki uykusu süsünde
Gözümle sevdim
Sevmenin dile gelmeyen resimlerinin biri de buydu işte
Onu karanlığında bile görebildiğim…



Kimse üşümesin diye
Alevin dalgalarında gizlenir yorgunluğun
Bir o yana, bir bu yana dolanan sevdiğim…



Ah sevdiğim
Senin neyine kıyabilirim?
Ne ellerine çizikleri, yaralarıyla
Ne rüzgârlara karşı kol kola girmiş saçlarına
Ne koruyan, kollayan düşüncelerine ısındığın hırkan, atkınla
Ne düğümlü ayakkabılarının bağcığına…


Ve haklı mücadelenin
Gözlere
Ve yüzlere
Ve zihinlere “Artık yeter!” sesini nasıl duymayabilirim?



Paha biçilemez insan sesine
İnsanca yaşamayı dünyaya haykırmak isteyenlere
Nasıl kör bakabilirim…



Sözün ardındaki karanlıkta beslenirken acı
Kaç kişi tutabilir ışığı
Bütün kelimeler yolunda yoldaşın
Türküler gönüldaşın
Senin gibi…



Ki ancak durulduğu gibi nehrin bahardan yaza
Ya da rüzgârların bahara esmesi gibi
Öyle bir iç çekişiydi ki gönlümün
Duymaya
Görmeye
Koklamaya…


Zamana birlikte el sallamak istediğim…
Sevdiğim..









10.02.2011