Çatıdaki Kadın

Gökten ağlayarak inen
Bulutları çekmiş kendine
Üstünde kül rengi
Hoyratca giyilmiş elbisesi
Düşünceler kapkara sorgulanmamış fiillerde
Bakışlar durmuş
Selam yok
Üstünden geçip giden göçmen kuşa...

Çatıdaki kadın
Karşıda boğazın bakımsız yosmaları
Süzer aceleci gözlerle
Atladı atlayacak ruhsuz sözlere,
Altta mahşeri kalabalık Kömürle çizilmiş gözleriyle
Öyle eğreti
Öylesine karşı kuvvet
Sanki firavunlar toplanmış
Mumyalarından çıkmış nefret sözler...

Bir adım daha atıyor çatıdaki kadın
Beynimde tisunami korkuları
Unutmuş hissetmeyi kadın
Bir ben varım korkan
Bir de çatının son mozaikleri...

Bir bakış atıyor meydana
İnsan dediklerim yaratıklar
Dize dize marş marş
Bir intihara davetiye çıkartıyor yukarıya

Kirli ellerimi uzatıyorum
Bakışlarım güneş rengi...
Sarıgül kokusu
Süzüyor beni Çam çırası isli ifadelerle
Susmuş dudakları
Gözleri anlatıyor , yaşamak lazım
Kıpırdatıyor parmaklarını
Güneşe doğru
Ve elleri elimde buz gibi
Yanıyor avuçlarımda
Biz ölmedik
Ölmedi son insan daha...