kristal gönüllerin
hassasiyetini fark edemeyecek kadar
abanır yalancı şair ellerim
suretim şiirlerin içine gizlense de
hilafsız bir eşkiyaya benzerim
özüm orman kokar bazen
bazen de çam kokar nefesim
bü yüzden dağadamı kadar sorumsuzum
bu yüzden işte
imitasyon hislerden beslenirim


başı önünde masumları
tekme tokat sürdüm ütopyamdan
sahillerde katlettim ya aşk’ı
görüyorsun işte
suçlarımla sorguluyorum kendimi
acaba
kalabalık şehirlere düşünce mi şaştım
iyi ki seni tanıdım
ve
bir kıvılcımınla böylesine yabanlaştım


küskünlüğünle kov beni doğduğun şehirden
durma
bir günle eskidim ellerinde belliki
ödenemez bedellerle borçlandım sana
yapraksız kalan bir ağaç gibi
cırılçıplak kaldım ortalıkta


hayret ediyorum
boşuna taşımışım adımı bugünlere
kendime getirdin beni tek sözcükle
sen oldun aslında bana gerçek ismimi koyan
kin tutmuş sloganlarının altında kıstığın
senden sadece gözlerini çalıyorum
bir de göğsüme yaftaladığın yeni adımla
revâ gördüğün dağlara dönüyorum..



Faruk Civelek