Gözümden ne damlasa dize olup düşüyor şiirin içine
Aklım hep aynı sözcükleri yokluyor
Yolu yola ekliyor üç bilinmeyenli hayatsal denklemler
Ardında bıraktıklarınla çarpılıyor kilometreler
Sen ne kadar yol kat etmişsen,
O kadar özlüyorsun...


Aşkın sıradanlığına baş ucumda ağlarken sen
Begonviller soluyordu dallarında hüznünden
O zamanlar cevabını bilmiyordum
Kancası aklıma takılmış soruların...
El versen devam edebilir miyim
Bu kuzeyden esen rüzgarlara karşı durmaya?
Ya yük bindirirsen kanatlarıma?
Ya uçamazsam eskisi gibi özgürlüğün damarlarına?
Öğrendim ki, takıntılar zarar veriyor,
Aşkın tüyden yaratılma kanatlarına...

Ve işte;
Aşk gibi bende topluyorum elimi eteğimi,
Anahtarı denizin dibinde nefes alan bu odadan.
Biliyorum ki,
Suçladığım kader kadar ben de alacaklıyım
Sevginin canına kıyan kıskançlık celladından...




Elif SEZGİN