*Kimsesiz Çocuklar


Örselenmiş olmalı, tazecikken bedenim
Sahipsiz çocukları, görüp ağlamam ondan.
Küçükten ezilmişim, yüreğim yufka benim
Kimsesiz çocukları, sarıp ağlamam ondan...

Bir tatlı söz çıkmamış, bal akan dillerinden
Sıcak bir yuva geçer, donmuş gönüllerinden
Hiç tutan olmamış ki, küçücük ellerinden
Onlarla hep elele, verip ağlamam ondan...

Çamur demez, toz demez, yerlerde sürünürler
Ayaz geceler geçer, sırlara bürünürler.
Bir söğüt duldasında, kıvrılmış barınırlar
Her ağacın altına, varıp ağlamam ondan...

Daha bu yaşlarında, ne çileler çekmişler.
Pamuk gibi yürekler, tüm hayattan bıkmışlar
Elleri göz üstünde, öyle ufka bakmışlar...
Yumruğumu sineme, vurup ağlamam ondan!

Bir yetimin başını, okşasaydı bir insan...
Dünya onların olur, olsa da yerle yeksan!
Hemen ağlayacaklar, burunlarını sıksan!
Nerde gariban görsem, durup ağlamam ondan...

Kentte ne insanlar var, akılları çelecek!
Minicik yavruların, âtisini çalacak!
Bilmemki hangi soysuz, bu kadar alçalacak!
Onca kalabalığı, yarıp ağlamam ondan...

Sanki mantarlar gibi, yazılarda bittiler...
Minicik yürekleri, hep kenara ittiler.
Kötülük yapanların, hepsi gelip gittiler!
Şu gönlümü yerlere, serip ağlamam ondan...

Neden sahip çıkmıyor, anne ya da babalar?
Yok mu bu çocuklara, hiç yakın akrabalar?
Üst baş yırtık dağılmış, sökülmüş de abalar
Ana, babalarını, sorup ağlamam ondan...

Antalya-2011/02