Buz tutmuş caddelerde isimsiz kadınlar
Arkalarından sızan yüzsüz ayrılık
Pencere kenarında perde arası sonsuzluk
Sokağın başında çöpten bozma insanlık
Çıkmaz araların solgun ışıkları
Bir günün sonundaki çaresiz ayrılık
Yarına dua eden bir kadın
Bugünden rakının demini almış bir adam
Kavuşmaz eller var bu hazan yellerinde
Yakasına kırmızı karanfil takılmış aşklar
Neden döner bu dünya
Neden aklımız öylece sabit kalmış
Bilemem
Bilmek istemem
Aşk varsa dönen insanlar var
Ayrılık varsa tık etmeyen yürek var
Sevda varsa yaşam var
Nefes gibi içine çektiği mutluluk var
Ama araya giren birde ay ışığı var
Yani sahte bir dünya
Yani tıkır tıkır çalışan taştan bir kalp
Aşk var birde aşk var
Biri taştan biri pamuktan
Yaşıyorsan ikisi arsında bir seçim var
Mutlulukla hüzün arasında ince bir çizgi
İnsanın yüreğinde umut var
Sevgi kadar gerçek
Ayrılık kadar yalandan, yalnızlık kadar şakadan…