Yıllarca gördüğüm bir düşten miras,
Uzaklardan bakan el kaldı bana…
Tahammüle sığmaz gönlümdeki yas,
Gözlerimden akan sel kaldı bana…

Ben bahar umarken mevsim güz oldu,
Ruhuma sapsarı hüsranlar doldu.
Muhabbet bağımda güllerim soldu,
Kurumuş bir diken, dal kaldı bana…

Bülbülün hükmü ne, gülünden ayrı,
Farkı yok gündüzün geceden gayrı.
Gönlümü izledi, ömrümün seyri,
Istıraba çıkan yol kaldı bana…

Kalbimin yarısı kalınca yarda,
Yaşamak ölümle aynı ayarda.
O yâre çiçekler sunacak yerde,
Gam gömleği diken el kaldı bana…

Unutmak istesem, bin bir anım var,
Özleyen yüreğim, deli kanım var.
Düşündükçe hâlâ yanan canım var,
Yüreğimi yakan çöl kaldı bana…

Bilmem neye varır bu işin sonu,
Sevda zira akıl ermez bir konu.
Ne etsem beynimden silemem o’nu,
Hicran dolu mekan, el kaldı bana…

Bilirim, emanet kalbimde atan,
Kulluk vazifemdir beni sağ tutan.
Vurdukça mızrabı derde dert katan,
Benimle yaş döken tel kaldı bana…

Demek ki aşk denen harlı ateşin,
Vuslatı hayalmiş, hasreti peşin.
Sönünce ziyası sahte güneşin,
Üstüne gam çöken hâl kaldı bana…

Hayal artık hazla bir lokma yemem,
Yarınımdan yana hoş bir söz demem.
Yine de kadere isyan edemem,
Her dem sabır çeken dil kaldı bana…

Veli BOSTANCI