Kâinâtı kaplamış, bir uçtan öbür uca
Doğru pabuç giymeden, yalan dünya dolaşır.
Işık hızından hızlı, öyle yaygın, seri ki
Doğru kapıdan baksa, yalan aya ulaşır.

Yalancının dünyası, sanki bir kuyu dibi
O net bir şey konuşmaz, her şey daraya tâbi
Hemen sirâyet eder, salgın hastalık gibi
Doğruluk yaya kalır, yalan birden bulaşır.

Keçeyi atmış suya, ne nâmus var nede ar
Yüzsüze mekân olmuş, kulüp, pavyon ve de bar
Olaysız rahat etmez, mizâcında nizâ var
Doğruluk ülfet ister, yalan her an dalaşır.

Otokritik gerek, olur mu böyle tarîk?
Hiçbir şeyden utanmaz, sanki yüzü bir çarık
Güzel hasletten mahrum, şımarık mı şımarık?
Doğru ciddiyet ister, yalan ise yılışır.

Yalana endeksliyse, yıkılmalı her tabu
Güneş yeniden doğsun, olmasın hiç gurûbu
Biri zor, biri kolay, ikisinin farkı bu
Doğruluk emek ister, yalan birden oluşur…

11/02/’11
Hanifi KARA