Gitmek değildi evet!
Hırçın gözlerine bakmadan, vedasız oldu kaçışım.
Akşam kuytuluğunda,
Kurşuna dizip mazimi,
Sonra da meydan okuyup beni bekleyen fırtınalara,
Ani oldu ayrılışım…

Koynuna fütursuzca girmelerimi,
Yalansız sevişlerimi,
Her görüşümdeki iç titremelerimi,
Kıyamadım sana bırakmaya…
Horlanmış, ezilmiş,
Hırpalanmış kalmamalıydı yarınlarım.

Yoluna şiirler yazdığım,
Her seferinde daha farklı sevişleri olan adamım!
Hergün yeniden aşık olduğum,
Her sevgimde farklı yaralar açan,
Sevgimin zirvesi,
Yüreğimin harabesi olan adamım!
Bu;
Binlerce kez tasarlayıp, ilk kaçışım...

Gitmeden;
O çok sevdiğin, saatlerce anlattığın gökyüzüne baktım ilkin,
Yağmura dönmedi gözyaşlarım.
Şehrin kokusu burnuma yapıştı sonra,
Ve avuçlarıma; yarım kalmış kadınlığım…

Gitmek değildi evet.
Kaçış de, terk ediş…
Ne dersen artık
Sessiz oldu ayrılışım.
Akşamları ve ay’ı sana bıraktım.
Buldun mu yazdığım notu?
Adamım!
Sen,
Karanlıkta göz kırpan ,
En parlak yıldızımdın,
KAYDIN!