8
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
4972
Okunma
Soğuktu elleri gece kadar,
Gün doğumuna karamsarlıkla bakardı hep,
Gecenin sabahla buluştuğu noktada,
Başlarken kavga,
Ne baba bonkörlüğünde,
Ne anne şefkatindeydi hayat.
Ana ocağından çıkınca bitiyordu saltanat.
Çalışmak şarttı elbet,
Lakin geride bırakılan yavrular…
Onları bu büyük sınava tabi tutmaya,
Hakkı var mıydı hayatın?
Neden yetmez oldu maaşı babanın?
Ne yıkılan yuvalara merhamet etti,
Ne de yavruların ana hasretine.
Çalış bakalım dediler,
Gelene kadar elli sekizine.
Ne eşliğini bildi, ne kadınlığını
O hep görevini işyerinde yaptı.
İşçiydi, işçi kaldı.
Hep ödün verdi kendinden,
Evde bebekleriyle vuslat,
İşte bebeklerine özlem.
Ah baba parası dedi,
Tatlıydı da ne vardı çekip gitmeseydi.
Ne anneliğini hissedebildi,
Ne eline geçen aylığın saadetini,
Ağlamak istese sebep bulamazdı.
Çalışmak bana göre değil dese,
Kimse anlamazdı.
Ne tembelliği kalırdı söylenmedik,
Ne de hazıra konan vurdumduymazlığı,
Ne bilirlerdi
Yavruların arkadan nasıl baktığını.
Bugünde benim için gitme anne
Gitme…
Çalışmalıydı elbet
Hayat buydu,
İşine gelirse…