hoyrat güdüleri
uzun özlemlere yatırıldı ’söz’de
beyaz tabanlarda vitrin durdu
mor gölgeler..
o adının adâletinde kaybolmuş
zavallı bir yaban güvercini..
önce kırmızı bahar dağıldı dudaklara
hesapsız günâhlarla uğurlandı zaman
simsiyah aynalarda battı
kış güneşi..

koynunda uyuyan engin denizlerin
mavi bencilliğinde yorulunca
naylon düşler,
aşk’tan sıyırdı aklını aptal adam..
karanlığa pembe bakıp..
öfkesini dişleriyle kıstırarak..

bozulunca tılsımı
özveriyle büyütüp sarmaladığın yüceliğin
büyük yalan,soğuk yılan
tuhaf bir şaşkınlık kaynar yüreğinde nedense
ve
o neon sözcüklerle barınamaz duygular artık
çatlar şafaklar genişliğince
hicrân sızar her yerinden hayatın
eskiden hep var ettiklerini
sürer yanılgılarına
sürebildiğince ..


bilmezdi ki
portakal kokulu bir tenin altında
yapraksız dalların
sadece kendi bedenini okşadığını
hayatın tüm gerçeklerini kabullenerek
kimsenin umrunda olmadığını..



Faruk Civelek