O akşam;
Yüzü buhar tutmuş bir ayna gibi
Biraz puslu duruyorken sisler içinde Haliç
Eski sarayların yosun tutan camlarına
Akşamın hüzünlü güneş ışıltıları yeni düşmüştü.
Boğaz da sular kurşunî
Renkler kırmızıya çalarken
Dedin ki;
“ Aha o beni asacağın köprü “
Çınladı gülüşlerimizden Çamlıca
Çay bir tatlı
Simitler öyle bir lezzetliydi ki
Tadı damağımızda kaldı zamanın…


O akşam;
Anladı ki Çamlıca
Rüzgarlarıyla asi bilinen Karadeniz’de
Bileği bükülmez yürekli delikanlılar
Yol yordam bilen eşkıyalar yetişirdi
Oysa bilmezdi Çamlıca
Yüreklerinde sevgi
Öfkelerinde şiir soluyanları
Bıçak kesmez
Kurşun vurmazdı…


O akşam
Nasıl mutluydu Çamlıca tepesi
Seni asacağım boğaz köprüsünden
Gemiler geçiyordu pupa yelken
Martılar gülümsüyordu içten
Biz şiir konuşuyorduk
Şiir dinliyordu Çamlıca.
Memleketimiz kadar güzeldi batan güneş
Erguvan kokulu bir İstanbul akşamında
Her zaman eşkıyalar ağırlamış Çamlıca
İki Şairin yüreğinde uykuya dalmıştı…


Adam gibi adamların nesli tükendiği günümüzde
Memleket bakan gözlerimizde
Rüzgârlar bırakmış hırçınlığını
Bize bakıyordu
Dostlukları bıçak kesmez
Kurşun vurmazdı
Nasıl utandı boğaz köprüsü
Nasıl mahcup olmuştu Çamlıca…


Öfkesi kadar sevgisi de yüreğinde olan adam
Geçen sefer olmamıştı
Bu kez geldiğimde
Taş bağla ayaklarıma da at beni
Saray burnundan denize…
Sular boğmaz
Bıçak kesmez kurşun öldürmez
Gelir buluşuruz Çamlıca tepesinde
Bu sefer sözümüz var nev-i zade’ye
Muhabbetin beli orda kırılacak…