Hüzün mevsimimi yaşıyorum
Kendi kış ayazlarımda
Sargı bezi rulosu gibi
Açılıp kaldırıma yayılıyor
Geçmişin tozlu yorgun yılları

Yürüyorum ellerimde kırık kalbim
Nefesim kesilecek
Biliyorum bir son var
İçimde sonsuz çığlıklar....


Geçmişime silinmez mürekkeple yazılmış hatalar
Geleceğimin sayfalarına da bulaşmış
Yanlış bir hayat
Nasıl doğru yaşanır ki!!!

Şimdi düşünüyorum da
Ben seni kendime yar edinmişken
Sen beni kendine yara edinmişsin
Acıtmışım canını her solukta da
Bir ben bilememişim...


Hayatın bir film olduğunu
Benimse uzaktan izlemek zorunda kaldığımı
Senin baş rolde yer aldığını
Unutmuşum birtanem
Affet...

Son verdim kendi hayallerime
Kanlı düşlere buladım kendimi
Uyandırma ölümlerimden beni
Kalkmayacağım bu kez gidişlerine
Sustum ben de
Tüm geride kalanlar gibi...


P.S. Unutma susuyorsam bu içimdeki çığlıklara son verdiğim anlamına gelmez susmayacaklar biliyorum...biliyorum...