Sonsuzluk denen ışığın altında
Durmadan alev alev dönen bir yusufçuk
Kaderine mahkum bile bile
Adım adım ilerliyor
Adına ölüm denen meleğe.

Dans ediyor uçurumun kenarında
Kökleri yukarı doğru olan bir ağaç altında
Kendisiyle hesaplaşmaktan korkuyor
Gece denen o musibet olmasa
Gündüzleri acılarını dindirebilirdi belki de.

Ölümün sıcak ve yakıcı koynuna
Sığınıyor bir ümit yusufçuk
Onu sarıp sarmalası için
Eşlik ediyor uçurum kenarındaki dansına
Erişmek için sonsuzluk denen
İlletin manasına.

İnanıyor belki de güzelliğine
Heder ediyor kendini seve seve
Dans ediyor durmadan
Sadece dans
Ta ki ölüm onu koynuna alana kadar

Bulmuş mudur aradığını orada
Meleğin kollarının arasında
Buz gibi dudaklarıyla
Yaralarını öperek iyileştirmiş midir ölüm?
Bilinmez ama
SON DANSINI YAPMIŞTIR ÖLÜMLE...


NoT : SoNSuZLuĞa...