Ömrüm gece gündüz akıp giderken,
Gönlümün yolunu kesen sen oldun…
Bahtım bana bir yâr yazmamış derken,
Aşk kokan müjdeyle esen sen oldun…

Görünce şimşekler çaktı içimde,
Hülyalar yeşerdi kuru bir çimde.
Hayatım boyunca en hoş biçimde,
Hissimi okşayan desen sen oldun…

Tutuşup yanmışsa aşka bir yürek,
Ona nazlı yardan başka ne gerek.
Duyma benden asla kuşku diyerek,
Hak kelamına el basan sen oldun…

Sardıkça ufkumu o ceylan bakış,
Süsledi ruhumu haz nakış nakış.
Sonunda bahara yenilip de kış,
Aşk bağımda açan süsen sen oldun…

Çok sürmedi lakin muhabbet çağı,
Vurdun hicran denen zalim bıçağı.
Deyip sütün tuzu, hoşafın yağı,
Sahte bir sebepten küsen sen oldun…

Önüme duvarlar ördün kibirden,
Sualler getirip sordun kabirden.
Ben vuslat türküsü söylerken birden,
Gönlümün sesini kısan sen oldun…

Döndün de gelmeden yolun ucuna,
Gömdün bu gönlümü hicran acına.
Gözünü kırpmadan darağacına,
Gördüğüm düşleri asan sen oldun…

Veli BOSTANCI