aşk
yanmaktır
yanmak
alev alev
rüzgâr savurana kadar küllerini boşluğa
öldürmen kendini
hiç yokmuş gibi
ve mecnun olman
cahilin acıyarak
arifin imrenerek baktığı
bir garip
senden ayrı
ve senden başka
leyla içre
leyla’da dirilip
Leyla olman
katlanıp açlığa
ve susuzluğa
ve uykusuzluğa
kendi çölünde
boğulmadan
rengârenk hevâ gölünde
yetinmeyip düşüyle leyla’nın
aldanmadan sahte vahalara
koparıp gözlerini ufuklardan
büyüyüp sevdanla
dayayıp ağzını
sabrın bereketli memesine
büyüterek sevdanı
kuşanıp baştan ayağa
som aşktan bir anıt olarak
dikmen kendini
kâinatın ortasına
ve adaman gelecek zamanlara




yüreğinde yeşeren fideyi
ferhat’ın kanı besler
sevdan
nuh’un gemisi
kurtuluşun
tufandan
ve en büyük yok oluştan
sakınma kendini
hiçbir yokuştan
tırmanış ki insanı
götürür zirvesine
yusuf isen eğer
aşkladır çıkışın
nefsin kör kuyusundan
hızır çıkar karşına
yenilginin kıyısından
sahiplenme hiçbir şeyi
seni sen eden sevdanı bile
sen
aşk ile
ve aşk için varsın
bırak
bir sarmaşık gibi
dipten doruğa seni sarsın
her şeyinle O’nunsun
başkasına yasaksın
İbrahim olan kulu
ateş nasıl yaksın