beni ilk kucağına aldığında
acuna gelişimin haykırışı devam ediyordu.
hastane köşesinde yankılanıyor
feryat-i figanım
bana aşk tohumum diyordun.
sıcak bir tebessümle
kulağıma fısıldadın
kadim ism-i nazımı.
ufacık tefecik bedemi
sarıp sarmaladın iyice
’üşümesin gülüm’derken
narin yüreğimi,
güneş gibi ısıttın.................................

bana,
kendine has yazıtlarını okurken
nereden bilebilirdin ki
sana çekeceğimi........................

ilk gördüğüm gibisin hep
kır sakalın yüzüme batışı bile hoşuma giderdi
bembeyaz tenine aşinaydı gözlerim
nedendir bilmem ama
en çok seni sevdim bu koca acunda?

yeşil gözlü devimdin.
Nâzım’mdın.
Yavuz’umdun
daha kısası herşeyimdin
kıskanırdım bazen gözlerini
benim neden öyle değil diye çekişirdim.
hasta olduğumda yalvarırdım
gitme niye.
gözbebeklerimi büyütüp .
masumane birkaç gözyaşı akardı gözlerimden.
şefkat dolu bakışlarınla tebessüm ederken
’duruşmaya gidip geleyim’ derdin.
bense;
yanımda kal baba,gitme.
beni bırakma......
yalvarışlarım boşunaydı
zaman;
vuslata gebeydi
seni beklemek ne güzel şeydi
gözlerimi sokağın başına dikip,
yüreğime;
şimdi gelecek diye avuturdum
adımlarını duyar gibi olurdum
şehrin kaldırımlarında.
ve
sonunda gelirdin
er ya da geç.
neydi bilmiyorum sana olan vazgeçilmezliğim................

akşam olunca kucağına beni alıp
eşsiz tarih hikayelerini anlatırdın.
düşler diyarına girerdim
irileşen yakut misali göz bebeklerin sanki
’hadi durma ne bekliyorsun’ der gibilerdi
her bir öyküde bir ben vardım
kahramanım hep sen olurdun
heybetli görünümün cezbetmekteydi beni.
senden başkasına koyamadım
yüreğimdeki yerine.
Kanuni gibiydin
merhametinle Yusuf’dun.
şimdi düşünüyorum da
ben senin eserinim galiba
sana hasret kaldığım vakit
özlem;
kor gibi dağladı yüreğimi
teşekkür ederim her şey için
iyi ki benim babamsın....................
25/01/2010
gordion