I.

Sevdanı basamak yapıp da kendime,
Teptiğim onca yolun bir anlamı olmalı...
Bir anlamı olmalı,
Çayın buharıyla karşıladığım sabahların...
Sen de iyi bilirsin ki,
Bu şehir her gece,
Işıklarının sönme vaktine geldiğinde,
Eşgali belirlenemeyen bir hüzün giyinir,
Bakarak yıldızların gözlerine...
En çok da bu yüzden,
Bütün gece yıldızları uyutup koynumda,
Senin sabahlarına güneş hazırladım.
Bu sabah da günaydın sana sevdiğim,
Diğer yarım...




II.


Tül perdeler aralanıyor sabah yellerinde.
Sıcak ekmek kokusu çağırıyor uykuyu, uyanışa
Mahmurluk saklambaç oynuyor
Şehir caddelerinde yürüyen insan yüzlerinde.
Kahvenin cazibeli dokusu yetişiyor imdadına kahvaltının.
Güneş pencerelerini yalıyor evlerin,
Karşı kaldırımda bir dilber
Uykusunu siliyor tersiyle elinin.
Saate aldırmadan uçuyor salıncakta çocuklar.
Bir çocuk kadar özgür,
Mutlu ol sevgilim,
Günaydınlar...



III.

Yine, yeni bir sabah.
Dilime doladım seni,
Yüzüme çarptığım suya kazıdım.
Onca tanıdık isim geçti yanımdan,
Ben,
İlk günaydınımı sana sakladım...

Uyuyan gözlerini güne bağışlayacaksın az sonra,
Ve biz,
Bulut, güneş ve hava
Az sonraları çoğaltarak günaydın yapacağız sana,
Sen mızmızlanırken yatağında...



Dip not : Güneşin yüzüne kaş, göz çizip, bana her sabah gülümsemesini sağlayan sevgiliye...




Elif SEZGİN