Bu şiiri okuduktan sonra hem bir şeyler yazmak istiyordu canım,hem de bir şeyler yazmamak.Dolayısıyla yeniden yeniden okudum; her şeye rağmen yine içimi dökemiyordum nedense.Hani, Murathan Mungan’ında dediği gibi, ‘’hiçbir yeniden kolay değildir,ama gerçek olan yeniden’’.
Yeniden yeniden…
İlk bölümdeki ‘’kelebek kırıkları’’ gerçekten çok hoş bir ifade. Kelebeklerin burada neye benzetildiğini çözebilirsek şayet daha iyi kavrayacağımızı düşünüyorum.Ve bulutları ağlatan o adamlar,kelebeklerin kırıklarını taşıyor.Peki soruyorum şimdi: içimizdeki kırıklar mı çok ses çıkarır yoksa dışımızdaki kırıklar mı?
Kelebeklerin kırıklarını düşünürken ansızın bu kırıkları gördüm karşımdaki aynada.

Daha aşağılara indiğimizde,kedileri görüyoruz.’’ Kediler cama inanmaz, ben zamana’’ dizesi gelir hatırıma Mungan’ın.Bu bölümdeki benzetmeler de çok narin.

Bir sonraki pasajda ise bizi bekleyen bir ‘’masal’’ söz konusu olmuş. ‘’Masalı yalnızca dinlerler. Sanki hakikati bilirmiş gibi, sanki hakikatin sırrına ermiş gibi, masala inanmayan gerçeğe inanır mı?’’ der yine Mungan.Nedense bu şiir bana Mungan’ı çağrıştırdı hep.Bu yüzden bana kızmayın neden hep tırnak içine aldın onu. Kimbilir,belki de tırnak aralarında Mungan’ı biriktirdiğim içindir.Ki çocuklar inanmayı bırakmış zaten o masalı.

Finalde ise
Şair, bir sosyal mesaj ( bakış açısı veya) vermiş haklı olarak okura.Duyarlı bir yürek nasıl sessiz kalabilirdi ki zaten yaşananlara.Kutlarım bundan ötürü…

Şiir gibi şiir değil.
Şiir’di…


Harun Aktaş tarafından 1/24/2011 10:32:19 PM zamanında düzenlenmiştir.