Gün batımı,
Yorgunluk çökerken gecenin karanlığına
Işıkların söndüğü sokaklara
Damlalar süzülürken dudaklarıma
Neden diye soramadım

Gözlerin dağılırken geceye, gözlerimde
Sanki kış girmişti bedenime
Ilık bir rüzgârın eşliğinde
Saçların kırbaç gibi çarparken yüzüme
Neden diye soramadım

Çığlık çığlığa uçarken kuşlar gökyüzünde
Terk ederlerken taş evimin kovuklarını
Gri bulutlar ağlarken ellerime
Sen anlamsız ve manasız bakarken gözlerime
Neden diye soramadım

Birkaç dakika,
Seneler gibi inerken üzerime
Saçlarım ağarırken yüzüme
Hıçkırıklar tıkanırken genzime
Hoşça kal demeden giderken benliğime
Neden diye soramadım

Ve sen kaybolurken karanlıkların içinde
Çobanyıldızı sönerken üzerine
Ay parça, parça dökülürken yeryüzüne
Ellerimi kaldırıp da haykıramadığım gökyüzüne
Neden diye soramadım

Toz bulutu üşümelerimde
Alev, alev yanarken üşüyen bedenimde
Bir şehir yok olurken gözlerimde
Hayalin silinirken düşlerimde
Neden diye soramadım

Ellerim, terli avuçlarından kayarken sensizliğe
Ruhum ayazlarda çekilirken sessizliğe
Anılar kare, kare silinirken gözlerimde
Ben bende düşerken bensizliğe
Sessizce haykırıp da peşine
Neden, neden diye soramadım

Nurettin Aksoylu