bir şiiri daha ipe çekti
müebbetlikler
derdime ortak aramıyorum
ortaklığı da sevmem zaten


senden sonra
güller de gitti
resimlerin de terk etti beni
(zaten bir sesini duymuştum)

sesinin suretinden oluk oluk
inşa ettiğim şehrin duvakları da
karaya oturdu ilk fırtınanın
saygı duruşuyla

haklıydı şair
bir şeyleri saygılı kılan
susmaktı
uzun bir sus payı
bırakıyorum seninle
aramızdaki kilometrelerceyi
doldurabilsin diye

gözlerin karaydı
sanırım
ama onlar parlayabilsin diye
ateşe verirdim her geceyarısı kendimi

her sabah yeniden
doğardım gözlerinde
sen hergün başka güzel
bense yeniden aşık


bu denklemi
çok bilinmeyenli yapan
eşitsizlik kümesine
bu parabolü sonsuza götüren
paralel evrene de
sözüm yok amma
yüreğinin dar sokaklarında
kendimden saklanıyorum
gözlerinde gülebilmek için
her geceyarısı kendimi
yakıyorum