1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1658
Okunma
ne kadar kırışık hayat
ne kadar karışık
seni olduğu gibi ve
düzensiz sevdim
hani bir şiir vardı
duymuştun yüreğinde dizelerini ama
kendine diyememiştin bir türlü
halen orada ve seni sayıklıyor durmadan
çıkmıyorsun uzun zamandır
pencerene nefeste almıyormuşsun
bırakmışsın kendini rutin bir
çay deminde ısladığın rüzgarın
sürüklediği uçurtma ipindeki serüven uykusuna
biliyorum tarzın değil uyumak
gözkapaklarından yardım istiyorsun
düşsünler de yere dinleyebilesin diye kendini yeniden
resimden öğretmenler yapıyorsun
boyamayı unuttuğun hayatının içine
dudaklarını çıtlatıyorsun parmakların yerine
tarumar dün bugün ve sanat galerilerinde unuttuğun
şehrin karasal iklim kuşakları
Cevap Yaz