Köprü altı çocuklarının
Kimsesiz efkârı gibiyim şimdilerde
Tuhaf bakışlı bu şehirle
Göz göze gelmemek için
En uygunsuz vakitlerin toprağına gömüyorum
Ellerini çektiğinden beri üstümden çırılçıplak kalan
Gözlerime yakıştırdığın gözyaşlarımı..


Kendini bilmez densiz bir gecenin orta yerinde
Kekeme kalıyorum yokluğuna
Ellerinden gidiyorum intiharlara..


Namlunun ucundaki yüreğimin menzili sana doğru
Karanlığın acımasız kollarından kurtulan her yeni gün
Ayrılığın o kahpe duruşuyla çarpıyor suratıma
Ve her doğan güneşle daha bir sen kokuyor
Üstüme yıkılmak için bekleyen bu evin duvarları..


Sevdiğin kelimelerim gibi
Renkleride tükettim hepsiyle kavgalıyım
Sen giderken
Ellerime,yüreğime,gözlerime ve gülüşlerime bıraktığın
Siyaha sahiplenme durumundayım..


Yalnızım sanma sakın
Öfkeni dağlarda
Erdemini yüreğimde
Kokunu nefesimde saklıyorum ben..


Düşünme sen beni
Her rengi sana
Onurlu kavgana kurban yaptım bilesin
Yıldızları saklıyorum koynumda
Yüzümü gömsemde toprağa ne çıkar
Okursan bunu ağladığımı düşüneceksin yine üzüleceksin
Ama unutma ağlayabildiğim kadar varım ben..


Hükmü sabit kalacak yaramın adı belli
Sustuğum kadar çığlığım belli
Sevdanın korkağı değiliz üzme kendini
Kavga bakışlım bulut gözlüm
Hayallerinde sıcağın üşüsede
Ay ışığı vurduğunda duvarlara
Terime sensizlik karışsada
Yitik gölgene mıhlansada gözlerim
Unutma
Ben sadece ağladığım ve senin beni sevdiğin kadar varım..