Dökülünce sararmış yapraklar
Rüzgar dostça alıp sürüklüyordu
Annemin bağrı kadar yanmış topraklar
Acıların nefesinde direnmeyi körüklüyordu
Ağartılar yuva kurmuştu saçlarında
Elemlerin kederlerin suyunda yıkıyordu
Karnında umutlara beynınde acılara yüklüyken
Anam kendisi gibi yanmış hayatı aşeriyordu

Başakları bire bin vermişti bu yanmış toprağın
Anam ninnilerdi geceleri kezzap yağmurunda
Semasında yıldızlar gibi kayarken kurşunlar
Göz yaşları maya olmuştu umut hamurunda
Zemherinin kucağında baygın baygın uyurken
Rahminde baharın doğum sancılarını çekiyordu
Yanmış topraklar üstünde bağrı yanık anam
Umut tarlasına yarınların tohumunu ekiyordu

Anam Anadolum ve sen ana toprak
Haremine uzanan necis eller kül oldu ateşinde
Bedir’den yufka, Uhut’tan serttir yüreğin
Göğsün tertemiz yüzün kefenin kadar ak
Umutları emzirdin Hayalleri besledin göğüslerinde
Rüyaları sen süsledin şafağı yakın gecelerde
Zaman mekan tutundu sana çiçek çiçek
Bengisudur beslediğin bulutlarda inen yağmur
Denizler çalkalanacak taşlar yerinden oynayacak
Her şekil yerine oturacak
Haykıracak seni gerçek
Anam Anadolum ve sen ana toprak
Göğsün tertemiz yüzün kefenin kadar ak

ABDULKADİR YILDIZ