Anılar trenine bindim dün gece
Birisi adres sordu, bilmiyorum
Belki de huzursuz bir rüya bu, uyuyorum
Saçlarım koluna dolanıyor, şeytanın
Sonsuza kadar sonsuzluğa asılmak istiyorum
Aşklar mı diyorum?
Yüreğim acıyor, inciniyorum
Medyumun gözleriyle bakıyorum tarihe
Ölüm diyor
Cehennemin kapısına zincir vuruyorum
Sığ sıkıntılar vuruyor kıyılarıma
Kopuk kuyrukları balıkların

Sevemiyor birbirlerini hiçbir âlem
Bencillikten kızıllaşan o hırsın içinde
Sözcükler yetmiyor sorulan sorulara
Bir intiharı gölgelemiş dağlar
Gecikmiş ruhuna okunan Fatihalar

Şimdi asfalt olmuş malta taşları
Kimse kimseye kavuşmadan
Kapanmış geleceğe açılan yolları
El değmemiş kavuşmalara
Her adımda ayrılık uçurumları

Suskunluğum eriyen karla karışmış toprağa
Topluca yaşarken insanlığın karanlığında
Her sevişme sonrası, timsah gözyaşları
Biliyorum kimse direnemez zamanın gücüne
Yüzümde ki zaman ölçüdür, geçmişe
Kiloya koysan yükte hafif gelir de
Ama paha biçilmez yaşanmışlıklara

Kaldığımız yerden ağlıyorum halime
Daracık bir zamanın darağacındayım
Arkamda ,Azrailin gözleri
Her mevsimde yasaklıdır elma çiçekleri

Anılar trenine tek kişilik bilet almışım
Söylediklerimden çok, sustuklarım benimle birlikte
Çok şey yaşamak ve hiçbir şey yaşamamak arasında
Herkesin bildiği bir adrese gitmekteyim

Başına buyruk gökkuşağı olmuşum
Özgürlükle öpüşmek istiyorum
Dudaklarım üşüyor uyanıyorum