bir daha düşmezsin elime
geçmezsin sokağımdan ışıksız
senin yüzün böyle de güzel
doğurgan bir anneden farksız





isli bir lamba
eski bir otobüs durağı
balyaj atılmış bütün köşebaşları
kürtajsız bir fahişenin yatağısın
onikiden sonra tepindiği





çek tetiği tereddütsüz
tutuştur bedenimi kibritsiz
parmaklarımdaki yanık kokusu
senin eserin olsun





yüzümü akıttım asfalta
güneşle birlikte eriyen tenimi
saçlarının boşluğundan tutup
sürükledim yokluğunu lavaboya





fayanslarda paramparça aşk
kan izleri duvarlarda
bu candaki ölüm
senin eserin olsun





duraksadım evin kuytularında postalsız
delilikle dahilik arasında tüm tutkular piyano tuşu
bana doğru kırbaçlı her bakışın
acısı dizlerimde ayrılığın





diz kapaklarımda kırıklar
tüm vücudumda morluklar
ve oluk oluk akan kandır anılar
sen de ne duruyorsun öyle pervasız





çığlık atıyor içimde deli bozuk manyak
süzül şimdi mideme iç yakıcılığında kanyak
mikrop gibi yay yaşattıklarını vücuduma
tükenerek erişiyim senin eserin olsun






PİPO





(Fotoğraf: Alper Özer)