Ansızın gelip de içimi kemiren bir şey vardı içimde
Ellerimin soğukluğunu dahi hissetmezken sensiz geçen günlerde
Son yaprağın düşmesiyle birlikte
Tenhalar daha da ıssız oldu bu koca sandığım kavanoz dipli evrende..
Ve ben aldırmayışlarıma bir kez daha umursamadan yazdım sana belki okursun diye Günlerce...


Takati kalmayan parmaklarımın son demlerinde
Issız bir melodinin fısıltısını duyarcasına
İnandım..
İnandım ki gitmesin son hevesim diye
İnandım ki sönmesin içimi yakan ateşin diye
İnandım ki son nefesimi sensiz vermeyim diye..

O an duraksadı saatler sanki yelkovan hareketi kesti kıyameti çağlarcasına
Artık ne hacet ki sevgi sözcükleri artık ne gerek ki senden arta kalanlar
Yumdum küçük bir çocuk misali gözlerimi korkudan
Ya zaman buysa ya şimdiyse ecel vakti
Açamadım gözlerimi..
Açamadım ki gözlerimi korktuğumu gördüğünü görmeyeyim diye
Açamadım ki gözlerimi son nefeste seni ardımda bırakamam diye
Belki korkudan belki belkiler den korktuğumdan ...

Gün ağarmış zamanın tezliğinden
Durdu sanılan saat yerinden fırlamış gibisine geçivermiş zaman tünelinden
Korkudan açamadığım gözlerimin kuruluğunu kirpiklerimde hissederken
Bir sabaha daha sensiz uyandığımla kaldım ey sevgili, sevdiğim eceL

Vakti gelmiş son garın son treni
Arta kalanların yok artık bir önemi
Tabiri caiz dönüş yok bundan sonra gayri
Ya sen gel al canımı ya da aratma yokluğunu takat yok artık mühürledim gözlerimi..

Umutları bir bir yaktım
Küllerinden geriye kalmadı sonlar
Sonsuzluğa gidecek uzun bir yol var artık
Ya tezinden yada en geçinden hazin bir veda vakti artık..

Yumdum gözlerimi ben eceL vakit geldi bekletme gel artık tezelden ....