Sene bin dokuz yüz doksandı
Henüz on dokuz yaşındaydım
Henüz gençliğimin baharındaydım
Dünyanın dert yükünü çoktan omuzlamıştım
Ne çocukluğum nede okul anılarım
Hiç bir şey yoktu hatırımda
Bir sen vardın aklımda
Bir sen vardın yanı başımda
Yani içimde yani kanımın her zerresinde
Bir tek sen vardın...

Henüz on dokuz yaşındaydım
Mevsim bahardı
Ve her baharda umutlarıma karlar yağardı
Hüzün kokan bomboş bir odam
Bozukta olsa bir daktilom
Ve her gün kırılsa da
Sevgiyle dolu bir kalbim vardı...

Nasırlaşmış duygular gün gün çürürken
Yaşanmamış da olsa benim umutlarım vardı
Susarak bir köşede ölmek değildi inadım
İnadım mutluluktu sevgiydi aşktı
Ve bir onurum vardı
Asla ayaklar altına almadığım
Dimdik bir başım vardı namerde hiç eğmediğim...

Ve kavgalarım vardı haksızlığa mutsuzluğa karşı
Kavgalarım vardı özlenen o yar için...

Ve sen!...
Kavgamın tek galibi
Sen aklaşmış saçlarımda izin
Sen her tebessümde yüzümdeki hüzün
Sen uğruna onurumu yere serdiğim
Sen sırtımdan yediğim hain hançer
Keşke hep kavgalarımda kalsaydın
Keşke hep beklediğim o yar olsaydın
Keşke hiç gelmeseydin
Yani hiç ölmeseydim...