Aynı topraktan gelen nefsleriz.
Balçığın süzülüp içinden
Duru bir öz yükseldi yerden
Allah ilmiyle var etti onu
Ete kemiğe,
Akıl, vicdan, iman, kalp koydu.

Silkindi insan
Baktı kendine
Bunca basit madde
Nasıl karmaşık bir alem olmuşta
Alem içinde insan
İnsan içinde alem varmış.

Dolandı kendi içinde
Yerden, aşağı olandan
Bir şeydi,
Canı vardı bir şey gibi.
O an düşündü,
Her şeyin etrafında döndüğü neydi?

Göğe yere,
Uçan kuşa,
Yerdeki menekşeye
Sordu kendini;
Ben kimim?
Neyim ki?
Sonunda yeniden toprak olmak mı
Hayat,
Üçbeş günlük sürdüğüm saltanat.

O zaman göklerden bir nida geldi
Oku, Yaratan Rabbinin Adıyla
O insanı bir alaktan (sevgiden) yarattı
Oku, insana bilmediğini kalemle öğreten O’dur.

Bir anda aydınlandı yüreği
Okuyordu artık tüm evreni.
Her şey bir Allah etrafında dönerken
Kendinin tavaf aleminde yeri neydi?

Göğün yerin bir amacı vardı
Her şey Allah’ın emrettiği
Şekliyle ibadet halinde varlıklar.
Dedi kendine ey insan:
Bir küçük çiçek
Koca bir galaksi,
Allah’ın emrine tabi iken,
Amacını bilirken
Senin bir amacın yok mu?
Varlık aleminde
Yürümek nereye kime?

Evet dedi
Ayakları yerde
Başı göklerde olan vahyin,
Lafzını/bedenini,
Manasını/aklını
Ve maksadını/ruhunu
Gördü
Ve dedi:
Elhamdülillahi Rabbil Alemin
Her şey Alemlerin Rabbi Allah için.

(Aralık 2010 İstanbul)