sessiz,
içi sensizken, seninle dopdolu
rafta bekleyen kitap gibiyim...

bir
açsan!
içimi...
diye,
senelerdir tozlanmalara göz yumdum
kirli eller dokunmasın diye dualar okudum
karanlık gözler değmesin diye
modası geçmiş kapağımla mutlu oldum


bir
açsan!
içimi...
bir açsan!


nasıl akardım gözlerinden iliklerine
göz pınarların dolsa da silmeye kıyamazdın
ellerin sayfalarımda hayretle gezinirdi
matemime katardın tesellilerini


bir
açsan!
içimi...
bir açsan!


kendini okurken nasılda hayretle
kirpiklerimin arasında olduğunu anlardın
yanağımdaki pembe buseyi
saçıma taktığın kırmızı kurdeleyi
unuttuğun için kendine kızardın

bir açsan
içimi
kaderin,
şehla bakışlını nasılda soldurduğunu görüp
göğsüne basardın

aç beni
bir aç
açta gör kendi halini
modası geçen kapağıma inat
üzerimde biriken toza
aradan geçen senelere inat
bir aç
korkma ellerin yanmaz
benim sana yandığım gibi!


özlemim...