Türk şiiri mâziden kopup-gelen ırmaktır,
Her katresi imbikten süzülmüş hisle dolu…
Bizde adet meramı şiirle haykırmaktır,
Güzel söz açar diye kalplere giden yolu…

Erenlerin öncüsü Hoca Ahmet Yesevi,
Gönüllerin mimarı, ilâhi aşkın devi…
Vermiş de müritlere ilim-irşat ödevi,
Onların sayesinde yurt olmuş Anadolu…

Bir damla sevgiye aç kurak gönüllere su,
Sabır-sebat güneşi, hoşgörü okyanusu…
Feryadını duyup da kim sevmez ki Yunusu,
Sahi kulluk sevdası kuşatmış sağı-solu…

Huzur yurduna çıkmaz asla yolun eğrisi,
Aşkla sarılmadıkça, geçmez gönül ağrısı…
Cümle insanlığadır, Mevlana’nın çağrısı,
Mümin-münkir demeden sarmış herkesi kolu…

Ziya Paşa, Şeyh Galip, Fuzuli, Haşim, Baki,
Şiir meyi sunmuşlar olup da birer saki…
Okuyup görmek gerek, neymiş kalbin idraki,
Olursa eğer insan aşkla divane-deli…

Pir Sultan, Dadaloğlu, Aşık Veysel, Nesimi,
Beslerler hakikati haykırma hevesimi…
Silerler nağme nağme hâlâ gönül pasımı…
Yoksa neyi inlerdi kırık sazımın teli…

Arif Nihat, Tanpınar, Beyatlı, Kısakürek…
Ayrı çarpmış hepsinde şiirle yüklü yürek…
Lakin bir Akif var ki, anlatmaya ne gerek,
Dilinde istiklalim andırır coşkun seli …

Orhan Veli, Mahzuni, Tarancı, Fikret, Nazım…
Hepsini de yürekten şükranla anmak lazım…
Olur mu geleceğim, olmasa eğer mazim,
Her biri ayrı renkten şiir bağımın gülü…

Karakoç, İsmet Özel, Bakiler, Cemal Safi…
Gelmez aciz lisanım hepsini zikre kafi…
Hissiyatlar şiirle çağladıkça mamafih,
Hep var olacak Türk’ün; eli, beli ve dili…

Veli BOSTANCI