Aklımda nokta nokta bırakılan boşluklar
neden?
neden sorusu sordukça ağzım acıyor
genzimde ihanet kokusu
yırtılıyor dilimin dokusu

gönül bahçeme kevenler ekiliyor
adı yalan olan filiz filiz dikenler
yüreğime dokunurken çıkardıkları ses
boğuyor
şifasız bir hastalığın iniltisi gibi aldığım her nefes

sobelendim hazana
çiseliyor gözlerim
nem kokuyor sevdamın sokakları
bir bardak suda boğuluyorum
siliniyor izlerim

sökülmüş sırımın perdesi
el konmuş kalmamış saklım
ben ben olmaktan çıkmışım
parsel parsel bölünmüş aklım


sırtımda taşıyorum binlerce yarayı
acı acı kanıyorum
gerçekler kemirgen gibi kemiriyor içimi
takatim yok doğruları göğüslemeye
yalanlarla avutuyorum kendimi


kesilmiyor hıçkırıklarım
içimde büyüyor çığlıklarım
dilimde kalan harfler kırılıyor
birer birer düşüyor dudağımdan
kangrene dönüşüyor kırıklarım


vurdular kilidi dilime
bir demet ölüm çiçeği tutuşturdular elime
karartılar aydınlığımı
gece siyah mavi ziftini döktü üzerime
boynuma azraillin gölgesi düştü
gömdüler beni yedi kat yerin dibine


örüldü duvarlarım
vardığım menzil uçurum oldu
kimden kime ne
dalında bir çiçek soldu



El Nino