Kıyamet Alameti

İsrafil’ in borusu, sanırım erken öttü,
Dönüp bir bakın hele şu dünyanın hâline!
Diller mi dönmez oldu, kelimeler mi bitti?
Kimsenin sözü geçmez, evlâd-ü ıyâline...

Alem tersine dönmüş, bey meçhul, meydan ıssız
Büyüklerde sevgi yok, küçükler çok saygısız! ..
İşçiden ter damlamaz, çalışanlar duygusuz
Kimse bakmaz kazancın haram ve helâline...

Sanki herkes yaratan, herkes çok büyük oldu!
İnsanlık omuzlarda taşınmaz bir yük oldu.
Hani nerde tevâzu, hoşgörüler yok oldu
Yuh bu karanlık neslin hâline, ahvâline...

Taş yağmamışsa gökten, kim yardı bu başları?
Uçan ebâbil değil, sanki talih kuşları...
Kimsenin rast gitmiyor, tutunduğu işleri
İnsanlar bel bağlamış, yalnızca ikbâline...

Yolunmuş sırtlarda tüy, insanlar kaz/a dönmüş
Kızlar sanki er kişi, erkekler kıza dönmüş...
Sözlerse, ağızlarda kenger sakıza dönmüş
Yanarım bu zamanın hâli pür melâline...

Yönetimde tartı yok, kantarın topu kayıp!
Kimse hayra solumaz, yapılanlar çok ayıp...
Her besmele çekeni, mü’min müslüman sayıp
Görmeyince kalbini, girilmez vebâline...

İsrafil’ in sur’ unun sesi az kısık çıktı...
Geç hatırlandı ama, ne de çok fasık çıktı!
Sesi duyanların hep, suratı asık çıktı!
Görülmeye değerdi baksanız eşkaline...

Gördüğüm bir güneş var, aynı yerden doğuyor!
Temmuzda yağan yağmur, insanları boğuyor...
Herkes çamura batmış, gözlerini oğuyor
Bunlar uyarı olsun, güvenme emvâline...

Ağzı olan konuştu, ne Deccal’ lar türedi...
Yecüc, Mecüc’ te ne ki, daniskası üredi!
Birileri âlemde, ne var, ne yok küredi
Bakacak hal mi kaldı, arzın istikbâline? ...

Bilsek, bunların hepsi kıyamet alâmeti...
Hak yolundan gidenler, bulurlar selâmeti.
Yolunu sapıtanlar görüyor melâmeti
Yaratan elbet bakar, kulların ef’ âline...

Antalya-2010/7

TDK:

evlad-ü ıyal: çoluk çocuk, ev halkı
hal-i pür melal: acınacak durum
fasık: günah işleyen, fesatçı
emval: mallar, parayla alınan herşey
melamet: rezillik, rüsvaylik, kınanmışlık

Halil Şakir Taşçıoğlu