Yusuf,
Yüreğinde Züleyha’nın
Yeni doğan bir güneş gibi
Ağırdan yükseldi.
Isındı Züleyha’nın yüreği.
Gördüğü yüzde
Bir insandan öte
Bir melek
Yusuf’un yüreğinden akan
Tertemiz bir ahlaktı
Züleyha’nın sevdiği.

Züleyha nerden bilsin
Bir bedenden
Bir cisimden ibaret sandı.
O davranışın kaynağını
Allah’ın vahyini görmeden
Bir insanın hayvani yanına kandı.
Züleyha güzeldi
Gözlerinde gördüğü güzellik
Sade bir yıldız, ay
Güneş gibi
Bir benzeri olmayan bir şey...
Yusuf Züleyha için
Bitimsiz bir pınar
Yeryüzünde bir mücevherdi.

Artık tek arzusu
Yusuf’un yanına yükselmek değil
Kendi yanına çekmek
Yalan olan geçici dünyanın
Üçbeş günlük geçici zevklerine bölenmek.

Züleyha kara gözleriyle baktı aynaya
Kara gözlerinde dipsiz bir kuyu vardı
Züleyha’yı kendine çeken
Karanlık nefsani arzularıydı.
Züleyha kendi dışına yandı
İçini göremedi Yusuf’un
Asıl nur
Yusuf’un içinden dışına yansıyandı.

Züleyha biliyordu,
Bu gözlerin gördüğünü
Görecek hiçbir kadın
Yusuf’a hayran olmaktan geri kalmaz;
Anlarlar ki, bu eşsiz hazinenin
Dışı onları için Züleyha’yı yakar.

Kadınları çağırdı
Hepsine rahat minderler verdi
Rahat bir anlarında
Çağırdı Yusuf’u
Biliyordu ki hayal değildi gördüğü
Bir o değil
melek yüzlü kölesi olduğunu
Herkes bilmeliydi.

Yusuf yürüdü
Kadınlar gördükleriyle
Canlarından vazgeçtiler.
Evet asıl gördükleri
Yusuf’un iç güzelliğiydi
Dışına yansıyan.
Canlarını bu yere bağlayan
Tüm bağları kesip
Yusufla kanatlanıp
Göğe ermek istediler:
Ruhlarının geldiği yer
Yusuf’un yüreğinden
Taşan nurdu.

Ne zaman Yusuf gitti
Canları yeniden döndü bedenlerine.
Ruh bir iç çekmişti sanki
Yusuf’la o an durmuş
Her şey uhrevi bir sis
Altında kaybolmuştu.

Evet dedi Züleyha
Benim gördüğümü siz de gördüğünüz
Demek Yusuf hayal değil gerçek.
Yusuf mananın, ahlakın yürüyen
Konuşan şekli
Yusuf’u kim sevmez.

Züleyha artık
Bir isteğin kölesi olmuştu
Gördüğü, taptığı putlar gibi
Bir kuru beden sanıyor
Güzel ahlakın insan şekli,
Anlaması gerekenin
Erdem olduğunu görmüyor
Yandıkça kahır içinde
Yanıyor yanıyordu.

Yusuf’a dedi
Ya Ben
Ya Zindan.
Yusuf bir üçüncü şık var Züleyha:
Rabbim neylese güzel eyler
Sen sarayda iken zindana düşersin
Ben zindanı saray ederim.

Evet Yusuf Zindanı saray etti
Züleyha kendi kendini yedi bitirdi.
Otuz yıldan fazla geçti
Züleyha ağır ağır eridi
Aşk ateşinde.
Yükselmek için Allah’a
Yusuf’un aşkıyla yandı.

Günde güne Züleyha
Eridi, saçlarına aklar düştü.
Ama Yusuf diye inliyordu yüreği
Yusuf’un yoluna neyi varsa verdi
Ağlamaktan gözlerinde fer söndü.
Züleyha görmeyen gözlerle
Yusuf’u bulmak için,
Kaç yıl öyle gezindi.

Artık anladım diyordu
Sevgiliyi görmek için
Göze gerek yok.
Bir kalp var ki onla dolu
Aşkımla görürüm,
Yusuf’u anlayan
Bir kalbim var benim.

Artık neyi varsa vermişti.
Aşıktı Züleyha
Yaşlanmış, zayıflamıştı,
Ama
Aksine aşkı güçlenmiş
Camcanlı bir aşkın
Ta kendisiydi.

Züleyha
Yusuf’a kavuştu.
O zaman tüm ömrünü
Uğrunda verdiği Yusuf,
Böyle bir aşık için
Züleyha için,
Rabbine dua etti:
Ya Rab dedi
Gönlünde ki putları kıran
Senin kulunu seven
Bu kuluna rahmet et.

O an açıldı Züleyhanın gözleri.
Artık anladı
Sevdiği, onca peşinden koştuğu
Yusuflar yaratan bir Allah.
Züleyha kalktı yerinden
Ve gücünü toplayıp,
Ya Rab,
Tüm varlığımı veren Sensin
Her şeyi en güzel var eden
Güzel ahlakı lutfeden
Sana kul olmak en büyük şeref
İzzet sahabi Sensin
Bizleri lutfunla bağışla.

(Aralık 2010 İstanbul)