mutluluk
ufak bir çocuğun avuçlarına sığmayan akide şekerleri gibi
tatlı
ve hiç tükenmez sanki

mutluluk
bir bayram yeri
atlıkarıncaların dönmelerinin hiç bitmediği

sen
gözümün bebeği
sen
dar gönlümün geniş nefesi
sen bende her ikisi

varlığın
dayandığım yokluğunun bedeli
inan bana yalnızlığın borcu çoktan ödendi
sana geçmişimden bir hikayeyi
anlatmadan edemiyeceğim

avuçlarımda taze ceviz lekeleri
saklayamam ellerimi
yalanlayamam göğsümdeki bereleri
mintanımın kopuk düğmeleri ele verir beni
ağaçtan düştüğüm her halimden belli

söylediklerim belki bir ceviz kabuğunu doldurur
ama cevizin kabuğu ne kadar kuruysa
içindeki ceviz o kadar olgundur
ve bir insan ne kadar çok düştüyse
o kadar çok tutunur

biliyorum
sussam da anlardın
ve
bulurdun
sen beni
kör bir tırtılın yeşil bir yaprağı bulduğu gibi


çünkü
yüreğim
her zaman ele verir beni