Vakti yok ölümün...
Ki artık ,
Kırık dökük merdivenleriyle
Acil çıkış kapısı sağ tarafta kaldı...


(I)

İçmeye yüz bulamadığımız ömürlerin
Anason kokusundan sarhoş olmaya başladığımız vakitlerdi
Kendimize çaldığımız.

Duyanlar duymayanlara anlatsınlar,

Ana kucağı sıcaklığı çok eskilerde kaldı,
Telafisi yok piç bırakılan yaraların.


(II)

İyi dinle şimdi;

Ak asma kilidin
Kara anahtarla açıldığı bu kentin kapısında okunan

O;

Kapağı afili romanların
Laf salatası aralarına serpeceksen bakışlarını
Geri dur kelimelerimin anlamlarından.

Zira;
Mürekkep hokkasına dolduralı çok oldu
Akıttığın kanımı...


(III)

Sensizlik,
Çıplak ayakla,
Can kırıklarını ezerek
Sessizliğe yandığım sokaklardı...

Ve sokakların gerçek sahibi
Ölüme vakitsiz yakalanan
O çelimsiz çocuklardı...


(IV)

Gözlerimde kalan son anlamsızlığı
Bayram niyetine yaşanan delilik günlerinin arifesinde
Kırmızı rugan pabuçlarımla beraber
Yastığımın altına sakladım.

Büyümeye karar verdiğim son akşam
Gözlerime yeniden asacağım.

Kararlıyım
Darağaçları bundan sonra boş kalsın...

İnsan denen mahlûkat
Vebal taşımaktan bihaber boyunlara asılsın.


(V)

Ve kimseler söylemez

Gözleri kem bakan bu sarı benizli çocuklar
Neden korkarlardı?

Günlerin gecesiz yaşanmaya başladığı
Sırrı kendinde saklı
Aklıevvel vakitlerde yazılan;

Ne kelebek kanadı
Ne efkâr basmasıydı,

Ölü sevici bu kentin sokaklarında yankılanan
Son damla kanın kokusunu saklayan
Ahir zamanı anlatan masallardı...




2009’Aydın....