Nasılda sevmiştim İstanbulu
canımdan çok,
sevmedigi kadar beni kızları,
çocukça bir düş
çocukça bir arzu
masalsı İstanbulu özlemek,
unutup kendimi
yorgun aynalarda ezik,
düşlemek İstanbul kızlarını
uzaktan uzaga,
uzandım yataga boylu boyunca
elim bedenimde
ürkek bir gezgin,
gezdikçe gecelerde
aglıyor her gün,
Nasılda sevmiştim İstanbulu
nasılda sevmiştim
bir İstanbullu kızı delice
gömüldükçe yalnızlıgıma gizlice,
ben sevdikçe umut dolu
yetmiyordu İstanbullu kıza
bir sevgi dolu yürek,
ben sevdikçe
sevmek için çırpındıkça ben
agladıkça ben,
ben yalnızca hep ben oldukça
gülüyordu hep İstanbullu kız,
Nasılda sevmiştim İstanbulu
canımndan çok,
oysa hep aldanmak varmış kaderde,
yalnız kalmak varmış
bu koca şehirde bir yerlerde,
aglamak varmış bu şehrin gecelerinde
hıçkıra,hıçkıra,
işte yinede gülerken
İstanbul kızlarının gözlerine
yüreklerine girememenin acısıyla
uyanıyordum,
İstanbul sabahlarına.......

Metin GÜRSOY