İlk ve Son / Kahır…
Ben kahır damıtırken gözlerimde her akşam,
Yüreğimden geçeni sen mutluluk sanırsın…
Sana meftun ömrümü eşiğine bıraksam.
Açmasan da kapını sükûtundan tanırsın…

Melâlin bahçesinde dolaşırken gün boyu,
Boynu bükük halimi görme hiç, utanırsın.
Kovarken gözlerimden nefes nefes uykuyu,
Sen bensiz rüyaların koynunda uyanırsın…

Ömrümün sen demleri sana bahar sunarken.
Sen kurak topraklarda hazana aldanırsın.
Yaralı yüreğimin merhemi olmak varken.
Beni sensiz kahreden her zan’a inanırsın…

Kan damlarken ruhuma mevsim yine bahardır.
Tükenen gençliğimin her deminde sen varsın.
Benim için tek sıla bundan sonra mezardır.
Unutsan da adımı öldüğümü anlarsın…

Ey benim nevbaharım üzülme sen, yine gül.
İsmimi kumruların çığlığında duyarsın.
Mevsimlerden sonbahar aylardan yine eylül,
Belki de hatırlayıp bir Fatiha yollarsın…

Yusuf MESCİOĞLU
22.09.2009