İçimin en kuytu yerlerinde
Hüznün uğramadığı,
Gözyaşının demlenmediği
Tek bir yer bulamadım.
Bazen son hız geçen bir tren gibi
Akıp gidiyor gözümden anılar,
Bazen oturup gönül bahçeme
Bağdaş kurarak
Saatlerce yaşatıyor bana geçmişi
Hatıralar…
Oysa
Çaresiz bir hastalık gibi
Dönüşü yok bir yolun yolcuları olan anlar,
El sallayacak vakit bile bulamadan
Yok oluyorlar aniden.
Eller yoruldu diz dövmekten,
Gözler yoruldu dalıp gitmekten de
Bir gönül yorulmadı
Ah ettiği günleri anmaktan.
Şu camdan bakar da uğurlardı hani bizi annemiz,
Yolcu ederken avucumuza harçlık sıkıştırırdı babamız…
Top oynadığımız sokaklar da yok sanki…
Yalan dünya dedikleri buymuş,
İnsan bunu yaşadıkça anlarmış…
Hayal meyal görülen sülietlerde
Anıların filmi geriye sarılmış
Ve ölüm denen sürpriz
Gene kucağını açmış.
Haydi
El ver şu gölgelere de
Görebildikleri kadar günün batışını,
Anlasınlar hayat yokuşunun desteksiz çıkılmayacağını.

2.12.2010
Serap Demirtürk
-Serap Hoca-