" bir kadın var
adını aşk dolu bir dudaktan duymamış
sevgiyle saran bir kolda masumca uyu/ya/mamış.
bir kadın var çığlık çığlığa
seçtiği ölüm düşlerinin k/arasında
gecenin koynunda... "

aklına yağan kırağıdan kurtulup ısınmak adına
gönlündeki yaktığı ateş meylederken kora
umutla çıktığı sevda yolunda
dönünce yöneldiği hedef soğuk taşa
bîçare elleri kalınca boşta
hazin yüreğiyle hayıflandı kaybolduklarında


örselenmiş gururunun
genzini yakan varlığını hissetti hüveydâ
dev bir yumruğun
acımasızca göğüs tahtasına vuruluş anını duydu
yankılandıkça kanadı kırık martının çığlığı sığlarda



nağmelerin ölüm kokan notalarında
ince ince atılan okların hedefisin sen
keskin vurulmalardır uykularını bölen
kederini gömmek istediğin kuytularda



ahh hüveydâ

gözlerine sürme diye geceyi çeken kadın
söyle, kaç hüznünü kaç yıldıza yolladın
parmağına yüzük diye geçirdiğin ayrılığın gölgesinde
kaç kayan yıldızı kanayan ellerinle topladın...



vurgun bir zamanın anlatısı
izahı zor
meçhul anların yanılgısı
perdelenirken sahnede kılığına giren vicdan mı
mühürledi dudaklarını



kirpiğinde yarınları tutan hüveydâ
her veda sonrası gelmeyecek trenlere el sallayıp
limansız gemiler uğurladığın dipsiz enginlerinde
bulutları gözlerinden öpen kadın
anlat, hangi yağmuru göz çanağında kırkladın



alnında cennet yazan adın
elden ele fişlenirken insafsızlığın
dakikalık heveslerinde cefa üreten
boğulurken şehvetin sularında kadınlığın
merhamet arayan o yaralı yüreğine
kaç lekesi sürüldü insansızlığın



irin akan suların değirmeni
yol diye ezilen
köprü diye dizilen
su diye hunharca içilen kadın
anlat bana kaç çatlayan ar damarını gözyaşınla sıvadın



egoların tacı takılan
ruhu değil bedeni okşanan kraliçe
değistiremediğin kadere savurduğun çığlıkta
hangi vaktin sabır taşında çatladın



verilmiş her tavizin yan etkisi dudaklarında
yediğin hançerin izi sırtında
taşıyamadığın yükün ağırlığı omuzlarında
ve kurtulamadığın prangaların ayaklarında
ahh hüveydâ



kabına sığmayan bir filizdin oysa
yeşerdikçe çoğalan
vişne çürüğüne boyandıkça suskuların
kalmadı gövdende dal kırılmayan



masal mavisi düşlerin
kahverengi tenin
ellerine kına diye elem süren gelin
tabu(t)ları melek ağlatan yapay yazgınla
sızıları fizanda hissedilen yârenim



kimsesizliğin dilberi
uğruna tükendiğin hayatta muzdaripsin şimdi
dilinde şarkı- koyu gri
elleri kirli
gözleri nemli
hâlbuki
bir çiçeğin gönül çeleniydin
ve bir böceğin benekleri...



hüveydâ

omuzlarına palto diye kimsesizliği alan kadın
söyle hangi yalnızlığı kırmızıya boyadın ...

...


4 Aralık yankısı*

.