ilerledikçe zaman
körelir yaşamın keskin bıçağı
yansır yılların acımasızlığı
yüzümdeki çizgilere

gerçekle hayal arasında
yol ararım kendime
sevdamı da alıp yanıma
gitmeye bile yok cesaretim
ya senden vazgeçeceğim
ya kendimden

yüreğimin bir köşesinde
tırmalar ömrümü sensizliğin elleri
bir türlü küllenmez ateş
damarımda yakıcı bir sıcaklık
dolaşır durursun kan yerine

günbegün artan kederim
susturulmuş kalbin sesi
kavururken içimi hasretin
bir rahmet gibi yüreğime düştüğünde anladım
artık senden bir parça
gizliden gizliye hayat bulup
yeşerir yüreğimin derinliklerinde

suskunum
gönlümün bir yanı yitik bir şehir
bir yanı batık bir gemi

ne çok olmuş
başımı geriye atıp
hoş bir müziğin tınısında
savurup saçlarımı rüzgara
bir yaprak gibi titremeyeli

ne çok olmuş
yeni bir baharın
içimdeki kıpırtısını hissetmeyeli

sevgili
hasretin girdabında boğuluyorum
bir yabancıyım artık
gitmeliyim bu şehirden
ya senden vazgeçmeliyim
ya da kendimden...