Ansızın,
En beklenmedik bir kırda buldum seni,
Yeni açtığın beliydi:
Şaşkın bakıyordu gözlerin etrafa…
Ürkek, sevilmeye muhtaçtı yaprakların.
Kardelen nasıl utangaç uzatırsa
Karların arasından başını,
Sende kararsızdın güvenip güvenmemekte insanlara…
Ama daha beni tanımıyorsun;
Sana baharlar ülkesinden ne şarkılarla,
Ne çiçeklerle geleceğim, bilmiyorsun!
Bilsen böyle kaçmazsın benden.
Her gün başka bir bahçede,
Başka renk ve kokuda açmazsın!
Şeftali çiçeğinde bulamadım sendeki pembeliği, tazeliği.
Mahzun duruşun yoktu sümbülün boyun büküşünde
Zambaklar asil olamazdı dimdik duruşun karşısında!
Yine de ben üzülmem çâresizliğime…
Üzülmem, yeter ki sen nergis gibi mağrurlanma!
Değişmeyen yenilmeyen bir şey yok zamana.
Eninde sonunda sen de bunu fark edeceksin:
Ve bir gün aklınla değil kalbinle yaşamayı öğreneceksin!