Bugün akþama dek,
Sizi bekledik öðretmenim…
Sýnýfta, bahçede, hep sizi bekledik.
Her kapý açýlýþýnda,
Acaba gelen o mu diye
Heyecanla irkildik!

Son ýþýklarý da emdi gökyüzü,
Gözlerinizin maviliðini emdi.
Bir gün bile okula geç kalmayan
Öðretmenimiz þimdi neredeydi?

Oysa sýnýfa gelseydiniz bugün,
Þaþýrýrdýnýz mutlaka görünce bizi.
Bir sevinç, bir telaþ, fýsýltýlar…
Yüzlerimizdeki bayram sevinci:
Memetin yakalýðý tertemiz,
Zehra’nýn saçlarý örülü,
Hasanýn burnu akmýyor,
Mendili ütülü…
Beyaz çorap giymiþ oðlanlar,
Beyaz kurdele takmýþ kýzlar.
Ah bir görmeliydiniz!

Sýnýfa girer girmez, bizden önce;
Kasýmpatýlar selamlayacaktý sizi.
Çiçekleri çok seversiniz.
Ya öðrencileri, daha çok!
Hep küçük kýr menekþelerim
Diye seversiniz bizi…

Kara tahtanýn
Yüzü güldü bugün…
Pýrýl pýrýl oldu silince.
Tebeþirleri kurþun asker gibi
Dizdik kutunun içine…
Masa örtüsünü de,
Dünden yýkatmýþtým anneme…
Çarpým tablosunu,
Sular seller gibi ezberledik.
Bugün akþama dek, sizi bekledik.

Bugün akþama dek
Sizi bekledik öðretmenim:
Pencerenin önünde küme küme
Umutla baktýk sokaða…
Niçin gelmediniz sanki?
Yoksa sevmiyor musunuz artýk
Küçük kýr menekþelerinizi?

Bugün akþama dek sizi…
Sizi bekledik öðretmenim.
Bugün 24 Kasým sabahý,
Yüreðimiz daha büyük,
Sevgimiz daha kocamandý.
Niçin haber vermediniz
Sanki gelmeyeceðinizi?

Neden sonra öðrendik:
Terör dediler, görünmez kaza,
Yüce mesleði uðrunda
Þehit oldu dediler…
Bunlar ne demek öðretmenim?
Terör, þehit ne demek,
Gelir gelmez öðretirsiniz deðil mi?

Sonra bizi alýp götürdüler:
Haydi öðretmeninizin
Yanýna gidiyoruz dediler.
Sonra bir avuç toprak gösterip,
Öðretmeniniz artýk
Burada yatacak dediler.

Hiç inanýr mýyým,
Bizi býrakýp gittiðine?
Ýnanmam, inanamadýk…
Yine de mezarýnýn çevresinde,
Ellerimizi göðe açýp
Menekþeler gibi dizildik.
Bugün akþama dek sizi bekledik!