0
Yorum
10
Beğeni
0,0
Puan
1247
Okunma
say ki sokak lambasıy(d)ım
annemdi deniz, kokusunu taşırdı rüzgâr
karanlık sokaktı babam;
mahinur
ve ben aydınlatırdım
kaç kez taşlandı buğulu duvarlarım
zaten kısıktı ışıltım
korkardı sarhoş nidalarından
bir de ürkütürdü elektrik direkleri
karanlığa gömecek gibi
hep aynı çocuk tekmelerdi camdan dünyamı
sanki bilirmiş gibi başımı eğdiğimi
nereden bilecekti, düşünce çatlak camlarım
sönünce sokağın kandili
babamın yeniden
öleceğini
hâlbuki masumdu her çocuk
bilirdim oyun kadar mazereti vardı bir lambayı kırmanın
ve yine bilirdim kirliydi elleri iftiraların...
_asmin_
*mahinur: farsça ayışığı
