Sensizlikte Bir Şair…

Yapayalnız bulursun beni bir gün kendinle,
Kendimi anlatmaya gözlerinden başlarım…
İçten içe gülümser kederime yalnızlık.
Simsiyah gözlerine ömrümü bağışlarım…

Ben bir tebessüm gibi sana hayran yaşarken.
Sen hep bir buse kadar yüreğime uzaksın.
Ben senin gözlerine uzaklardan bakarken,
Sen benim gözlerime pusulanan tuzaksın…

Ruhumda isyanı var sana ait her izin,
Kan kusuyor yüreğim sensiz geçen her saat.
Sen yüzümdeki çizgi, yüreğimdeki sızım,
Susarım gözlerimin yaşına inat…

Bir derdin köşesine atarsın kimliğimi.
Vefa bende yaşlanır, ihanet bana tutkun.
Bir Eylül sancısında kırınca yüreğimi,
Anlarım ki dilimde ismindir unuttuğun…

Gidersin bu sevdadan, matemin bende kalır.
Yüreğimin yerini bir taş yığını alır.
Unutulmak isterim o an köşe başında.
Ve sevda kefen giyer, şairin gözyaşında…

Gün akşama dönerken, kurulur darağacı.
Sen dolu gözlerimle derde gülümser sancı.
Bülbüle keder olur gül dalında bulunmak.
Şairin kaderidir bir şiirde vurulmak…

Bahtının son gecesi, bırak seninle dolsun.
Ne çıkar bir kez daha dokunsa gözyaşına.
Şairin kabristanı, senin yüreğin olsun.
Koyulmasın bedeni, bir musalla taşına…
Koyulmasın bedeni, bir musalla taşına…

Yusuf MESCİOĞLU